SPENCER

پابلو لارین در آخرین ساخته خود یعنی فیلم اسپنسر، ما را به یاد یکی دیگر از فیلم‌های شاخص کارنامه خود یعنی Jackie می‌اندازد. اگر رنج و تقلای درونی ناتالی پورتمن در نقش همسر جان اف کندی و روایت متمرکز لارین را بر تنها کاراکتر محوری فیلم‌اش به یاد بیاوریم، اسپنسر را هم دنباله همان تمهیدات می‌بینیم. شیوه‌ای متفاوت در پرداخت ژانر بیوگرافی که از ارائه اطلاعات از پیش دانسته مخاطب و تمرکز بر مقطعی طولانی (از کودکی تا بزرگسالی) زندگی شخصیت مورد نظر دوری کرده و به‌جای آن با نفوذ به درونیات شخصیت و نمایش و القای احساسات واقعی او بر پرده سینما، جوهره احساسات و درونیات آن فرد را ارائه می‌کند. دریافتی که شاید در مدیوم‌های دیگر همچون کتاب یا اینترنت کمتر به‌دست می‌آید.